BoCycle

BoCycle

zaterdag 30 september 2017

Jeeptunneltocht

September is de herdenkingsmaand voor "De slag om Arnhem" die 73 jaar geleden plaats vond. Na de luchtlandingen moesten de Engelsen de lange en zwaar bevochten weg naar Oosterbeek en Arnhem inzetten. Al snel wonnen de Duitsers veel terrein terug. Zij bewaakten alle belangrijke overgangen van de spoorbaan. De Engelsen vonden een tunnel en kwamen erachter dat als ze de ruiten van hun jeeps neerklapten, de antennes verwijderden en alles binnenboord hielden, ze voorzichtig door de tunnel onder het spoor door konden rijden. "Mooi Bennekom" ging onderzoeken of dit ook voor hun ligfietsen geldt...

Mooi Bennekom
"Mooi Bennekom" is één van de vele lokale ligfietsclubs (van de Nederlansde ligfietsvereniging) die (lig)fietstoertochten in hun regio organiseren. Dit keer reden 5 liggers mee. Veel belangstelling oogsten Sanne en Stan met hun gloednieuwe Quattro Velo, een velomobiel met 4 wielen en een zeer fraaie stroomlijnvormgeving. Op de webstie van Velomobiel.nl vind je uitgebreide informatie over deze nieuwe velomobiel.

De slag om Arnhem
Deze zaterdag leidde de tocht langs enkele van de vele Airborne monumenten die herinneren aan de dramatisch verlopen "Operation Market garden" zoals de "Slag om Arnhem" officieel heet. Doel van deze operatie was de Rijnbrug (sinds 1977 John Frost brug genaamd) over de Rijn bij Arnhem in te nemen, zodat de aanstormende geallieerde grondtroepen vanuit België snel door konden stoten om ook het noordelijke deel van Nederland te bevrijden.

De operatie werd een jammerlijke mislukking. De 12.000 Britse en Poolse paratroopers die op de diverse Landing Zones werden gedropt, stuitten op zwaarbewapende Duitse troepen. Daarbij verloren 1.485 manschappen het leven in de 8 dagen dat de slag duurde; 6.414 infanteristen werden door de Duitsers gevangen genomen. De brug in Arnhem kon niet worden ingenomen en bleek "een brug te ver" te zijn.

Monumenten
De jeeptunneltocht voerde langs enkele van de vele monumenten die herinneren aan deze slag. Bijzonder indrukwekkend was het monument aan de Parkweg in Ede. Op 17 september 1944 bombardeerden geallieerde toestellen Duitse doelen in en rond de kazernes. Door navigatiefouten, slecht zicht en in die tijd beperkte middelen kwam een groot aantal bommen rond de Parkweg en de oude dorpskerk terecht. Hierbij kwamen 69 burgers om het leven. Hun namen staan op het linker en rechter paneel van het monument.

Op de Ginkelse Heide staat een monument dat op 19 september 1960 door generaal Urquhart, die de leiding had over de Airbornetroepen, officieel werd onthuld. Het herinnert aan de eerste 2.000 paratroopers die op de Ginkelse Heide op 17 en 18 september 1944 werden gedropt. Op de plaquette staat "Zij zulllen op varen met vleugelen gelijk de arenden". De arend staat ook bovenop het monument.

De jeeptunnel
Na zo'n 20 km arriveerden de 5 liggers bij de afwateringstunnel onder de spoordijk, die in de Tweede Wereldoorlog als jeeptunnel zijn markante betekenis kreeg. Ook de liggers konden niet zonder maatregelen te treffen door de tunnel heen. Die maatregelen beperkten zich overigens tot het verwijderen van de veiligheidsvlaggen, die voorbij de bovenkant van de tunnel uitstaken. Voorts was het heel bijzonder om in deze herdenkingsmaand te beseffen welk een dramatische gebeurtenissen zich in deze omgeving, zo dicht bij huis en nog pas 73 jaar geleden, hebben afgespeeld.
De vijf liggers


Recuperatie
Natuurlijk mocht ook deze tocht de recuperatie met behulp van koffie en appelgebak niet ontbreken. En wat zou een passender locatie kunnen zijn dan "Eethuys Airborne""? Het eethuys ligt aan de rand van het heidegebied rond de telefoonweg, waar Drop Zone X (voor parachutisten) en Landing Zone X/Z (voor gliders) waren gesitueerd. Toen wij onze ligfietsen weer wilden bestijgen, bleek er een hele verzameling klassieke auto's bij het eethuys geparkeerd te staan. Die moesten wel even bewonderd worden.

Het weer
Toen ik weer thuis was vroeg iedereen bezorgd hoe het weer toch was geweest. Ik vertelde hen dat het weer heel erg was meegevallen. Toen ik 's ochtends vertrok was het droog en onderweg hebben we slechts 1 bui gehad (die welliswaar om 11:00 uur begon en bij thuiskomst nog niet was opgehouden).

donderdag 21 september 2017

Großglockner is een mooie berg, maar...

Zaterdag 16 september heb ik met 270 collega's gepoogd de Großglockner te bedwingen (per fiets wel te verstaan). Helaas moest ik 3 km voor de finish opgeven; ik kreeg de pedalen niet meer rondgedraaid. Was het een hongerklop, een gebrekkige conditie, hoogteziekte...?

De Großglockner via de Hochalpenstraße
's Vrijdags arriveerden we in Saalfelden in hotel Brandlhof, na een lange vlieg-/busreis en een korte proloog van 18 km. Het was die dag prachtig, zonnig weer; hoe anders zou het 's zaterdags zijn. Vanuit het hotel zouden wij vertrekken naar (Restaurant) de Fuschertörl op 2407 meter hoogte aan het begin van de Edelweißstraße die naar de Edelweißspitze voert die nog weer 164 meter hoger is. Bij het eindpunt zouden de fietsen in de vrachtwagen worden geladen en zouden de renners na een recuperatieversnapering met de bus naar beneden worden vervoerd.

Vrijdagavond bij de briefing kregen we van Rob Harmeling en Niek (de leiders van het evenement) te horen dat het op de top 2°C zou worden; ook was er regen en sneeuw voorspeld. Wij hadden van de wegbeheerder een tijdslot gekregen om op tijd, voordat de gladdigheid zou toeslaan, weer met de bus beneden te zijn. Ook was er juist die zaterdag een antieke-tractor-evenement op de Großglocker.

De klim
De laatste 13,1 km, na de tolpoorten, was het continu klimmen met gemiddeld 9,6%. Nergens even een rustig vlak stukje; het was klimmen, klimmen en nog eens klimmen. En dat in de regen en mist bij een temperatuur van 2°C. En onderwijl kwamen de antieke tractoren, hun blauwe uitlaatgassen uitbrakend, ons tegemoet. Bepaald geen optimale omstandigheden om deze pukkel van de Hors Category te beklimmen.

Zo'n 5 km na de tolpoorten (ik had er toen 48,9 km 1231 hm op zitten) leek ik wel dronken. Ik zwalkte van links naar rechts over de weg, kon niet meer helder denken en viel om. Ook had ik een heel erge pijn in mijn nek. Collega's/fietsgenoten vroegen bezorgd of het wel goed met me ging en hielpen me weer overeind. Na een dubbele "Snelle Jelle" te hebben verorberd, hielp een mederacer mij weer op gang (toen ik hem 's avonds bij de borrel nog bedankte voor zijn hulp, vertelde hij mij, dat ik er zo beroerd uitzag, dat hij verwachtte dat ik nog geen kilometer verder zou komen). Na een derde rustpauze, om weer op krachten te komen, hielp Rob Harmeling, die mij op dat moment juist passeerde op zijn fiets, mij weer op de fiets. Hij duwde mij aan om tegen de helling van 13% weer op gang te komen. Daarna viel ik weer om en hielp Rob mij een tweede keer om op snelheid te komen. Ik heb daarna nog 800 meter doorgezwalkt. Toen kwam sportarts Tom in een volgauto langzij en raadde hij mij dringend aan te stoppen. Ik was ook helemaal leeg en kreeg de pedalen amper nog rondgedraaid. Toen ik was afgestapt liep ik waggelend als een dronkenman naar de volgauto, waarin ik de laatste drie kilometer naar de finish heb afgelegd. Ik was niet de enige uitvaller: zo'n viertien collega's hadden de top ook niet per fiets kunnen bereiken. Een schrale troots voor deze grote deceptie. Overigens was ik na een recuperatiemaaltijd in "Grossglockner Restaurant Fuschertörl" weer snel de oude.


Wat was er met mij aan de hand?
's Avonds aan het bier werd mijn afstappen uitgebreid besproken. Sommigen dachten dat ik wellicht overtraind zou kunnen zijn (zie hiervoor een eerder blogbericht). Maar 't meest waarschijnlijk is dat ik een hongerklop heb gehad. Het glucosegehalte in het bloed (de brandstof voor de spieren) is dan zo laag dat je de pedalen nauwelijks meer rond krijgt. Ik had een bescheiden ontbijtje gehad en de door mij verorberde "Snelle Jelles" blijken aanmerkelijk minder "snel" te zijn dan de televisiereclame ons wil doen geloven. Bij zo'n zware klim zijn gelletjes nodig om het tekort aan koolhydraten snel weer aan te vullen. En de verschijnselen die ik waarnam komen overeen met de symptomen van hongerklop; ik had alleen absoluut geen hongergevoel. Hoe het ook zij aan mijn ligfiets kon het natuurlijk niet liggen.


Mozart en Salzburg
Zondag volgde nog een city trip in Salzburg onder leiding van een gids. Ik had voor de Mozart tour gekozen. De gids wist boeiend te vetellen over de beroemde componist die vanaf zijn geboorte (1756) tot 1781 in Salzburg heeft gewoond en gewerkt. Mozart is niet oud geworden; hij stierf in 1791 in Wenen op 35 jarige leeftijd. Hij werkte toen aan zijn beroemde "unvolendete" Requiem dat zijn vriend en leerling Franz Süssmayr na zijn dood heeft voltooid. Mozart kreeg een armeluisbegrafenis en werd begraven in een armengraf (massagraf).

Bijna weer thuis op vliegveld Weeze


Indachtig Drs. P
Ondanks de deceptie van het niet halen van het einddoel was het een leuk weekend. En ik heb menigmaal moeten denken aan het fameuze lied "Dodenrit" van Drs. P, waarin de vertolker met zijn gezin in een trojka op weg is naar Omsk. Tijdens de rit worden zij belaagd door hongerige wolven en valt telkens een gezinslid ten prooi aan de wolven. Als Omsk dan eindelijk in zicht is maakt het als enige overgebleven gezinslid een sprong van blijdschap en verliest hij zijn evenwicht. Terwijl de wolven hem verslinden, denkt hij: "Dat is pech; ja Omsk is een mooie stad, maar net iets te ver weg".

Indachtig deze "Dodenrit" van Drs. P kwam de volgende tekst telkens in mij boven: "Dat is pech; Großglockner is een mooie berg, maar de top 3km te ver weg".